محمدحسین اسماعیلی مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی و آموزش‌های هنری وزارت فرهنگ یادداشتی به بهانه هجدهمین جشنواره موسیقی جوان منتشر کرده است.

در متن این یادداشت آمده است:

۲۴ ساله بودم؛ جوانی پر از رویا که تمام دلخوشی‌اش آواز بود. روزی مقابل هیئت داوران جشنواره نشستم. خانم هنگامه اخوان با نگاهی سرشار از مهر پرسید: «عزیزم، چه دستگاهی می‌خوانی؟»

با صدایی لرزان گفتم: «بیات ترک»

شروع کردم؛ درآمد، دوگاه، روح‌الارواح… در میانه آواز ناگهان به ذهنم رسید سری هم به خاوران بزنم، بعد به اصفهان، و دوباره بازگشتی مطمئن به بیات ترک. نگاه‌های پرشوق داوران و تشویق‌هایشان، دل من جوانِ تازه‌کار را روشن‌ کرد.

چند روز بعد تماس گرفتند: «اختتامیه جشنواره روز جمعه در تالار وحدت است.»

با دلی پر از تپش اما امیدوار ، خود را به تالار رساندم. یکی‌یکی نام برگزیدگان خوانده می‌شد و قلبم تندتر می‌زد، تا اینکه شنیدم:

«نفر اول جشنواره موسیقی جوان، در بخش خوانندگان ردیف دستگاهی رده سنی ج: محمدحسین اسماعیلی»

لحظه‌ای باورم نمی‌شد. دنیا لحظه ای برایم از حرکت ایستاد. وقتی دوباره نامم را صدا زدند، با اشک شوق و دستان لرزان دویدم روی صحنه و جایزه‌ام را از دستان علی مرادخانی گرفتم.

آن روز برای من سرآغاز زندگی تازه‌ای بود. روزی که فهمیدم رویاها فقط خیال نیستند؛ می‌توانند به حقیقت بپیوندند اگر با عشق و پشتکار دنبالشان کنیم. از همان لحظه تصمیم گرفتم هرگز این مسیر را رها نکنم؛ کلاس‌ها، تمرین‌ها، گروه موسیقی، کنسرت‌ها، جشنواره‌ها… و هر بار گامی تازه در راهی که برایم مقدس بود.

این خاطره را بازگو کردم چون می‌خواهم بگویم جشنواره ملی موسیقی جوان فقط یک رویداد نیست؛ نقطه عطفی است که می‌تواند زندگی یک جوان را برای همیشه تغییر دهد.

در کشوری که صدها جشنواره و آیین فرهنگی برگزار می‌شود، بسیاری فقط در حد نام و مراسمی گذرا باقی می‌مانند. اما جشنواره موسیقی جوان، در طول هجده سال، نسلی تازه از ستارگان موسیقی ایران را در دامان روشن خود پرورده است؛ کسانی که امروز نامشان در ردیف بزرگان و استادان خوش می‌درخشد.

امروز، وقتی از مقابل تالار وحدت گذشتم، جوانانی را دیدم که ساز به دست، با شور و اضطراب و امید، منتظر نوبت اجرای خود بودند. برق نگاهشان مرا به بیست‌وپنج سال پیش برد؛ به همان لحظه‌ای که من هم با هزاران آرزو پشت در ایستاده بودم. بی‌اختیار لبخندی زدم و در دل برایشان آرزو کردم: کاش فرداهایشان روشن‌تر از امروز من باشد.

ایمان دارم آینده موسیقی این سرزمین، با وجود چنین دل‌های عاشق و چنین استعدادهای ناب و سرمایه های بی بدیل، روشن و همیشه بر صدر است.

محمدحسین اسماعیلی