مازیار شاهی، آهنگساز و نوازندۀ تار و سه‌تار و از برگزیدگان جشنوارۀ ملی موسیقی جوان در دهۀ هفتاد درگذشت استاد هوشنگ ظریف را به جامعۀ موسیقی تسلیت گفت.

به گزارش نای، در این یادداشت آمده است:

اولین تصویری که از استاد ظریف در ذهن دارم، مربوط به داوری جشنوارۀ ملی موسیقی جوان در سال ۷۳ است. تصویرِ مردی آرام، متین و با وقار. در سالیانِ بعد، بارها و بارها این تصویر برایم تکرار شد و جالب اینکه در هر جو و شرایطی، باز هم متانت و وقار برقرار بود. خاطرم هست در جمعی از تارنوازان، بنا بر ضرورت ساز زدم. پس از نواختن، موضوعی حاشیه‌ای که ارتباطی با نواختن نداشت ولی از آنجا شروع شد، لحظاتی جمع را تحت تأثیر قرار داد. تنها عاملی که باعث شد حاشیۀ پیش‌آمده بسیار سریع فروکش کند، حفظ آرامش و متانتِ پایدار و خدشه‌ناپذیرِ استاد ظریف بود. بزرگ‌ترِ جمع، کافی است نگاهش مطمئن و آرام باشد؛ نیازی نیست حرف بزند و کاری بکند؛ همان که کاری نکند و بنشیند و آرامش را القا کند، خاصه اگر بزرگ، استاد ظریف باشند، کافی است تا دیگران به خود بیایند و تحت تأثیر قرار بگیرند.

از دیگر صفاتِ ارزشمندِ استاد هوشنگ ظریف، که در این دوران بسیار نادر است، عدم حسادت به همکار و خضوع و خشوع در برابر پیشکسوت بود. فکر کنید استادی چون ایشان، آثارِ استاد فرهنگ شریف را نت کردند؛ آثار استاد جلیل شهناز را نت کردند و باعث شدند آثار این بزرگان، در دستِ نوازندگان، فراگیرتر شود. خودِ استاد ظریف می‌گفتند هنگامی که کتاب را برای استاد شهناز بردم، گفتم در صفحۀ اولش برایم یادگاری بنویسید؛ استاد شهناز نوشتند تقدیم به استاد مسلّم تارنوازی، استاد هوشنگ ظریف؛ و استاد ظریف که تحت تأثیر متن قرار می‌گیرند، بی‌اختیار دست استاد شهناز را می‌بوسند! حال مقایسه کنید با جوان‌هایی که چهارمضرابی می‌زنند و حتی نام بزرگان را با اکراه بر زبان می‌آورند. چقدر می‌توانیم از منش ایشان بیاموزیم…

یقیناً فقدان بزرگانی چون استاد ظریف، جبران نخواهد شد و جای خالی‌شان تا ابد خالی خواهد ماند.

درگذشت استاد ظریف را خدمت اهالی موسیقی و دوستداران‌شان، به‌خصوص استادِ بزرگ، حسین علیزاده که در جوانی شاگرد ایشان بودند تسلیت عرض می‌کنم.

با عشق، مازیار شاهی