در راستای ترویج موسیقی ایرانی و به منظور توسعه همکاری بین نوازندگان و خوانندگانی که سبک‎های متفاوتی را تجربه کرده‎اند گروه موسیقی «شبروان» چهارشنبه 18 مرداد، ساعت 21 در سالن خلیج فارس فرهنگسرای نیاوران روی صحنه می‎رود.

به طور کلی باید گفت که در فراز و نشیب قرون بعد از حافظ، شعر او که همه سرمشق آزادگی و پاکدلی و فضیلت و روشن‌بینی و دوری از خامی تعصب و بالاخره «هنر انسان بودن» است، همیشه الهام‌بخش شاعران و مرهم نه دل‌های دردمندان و ستمدیدگان بود.

در گریز حافظ از صراحت در انتقاد، این هنر بزرگ هم هست که او از سرزنش بدان و ستمگران و ظاهرپرستانِ گذشته، نفس بدی و پلیدی و تباهی و ظاهرپرستی و ستمگری را نشانه می‌گیرد. شعر خود را از بند زمان و مکان آزاد کرده و با آب حیات بی‌زمانی و بی‌مکانی عمر جاودانه بخشیده است.

راز جاودانگی حافظ در همین است که دل بلاکش و دردشناس او، تندباد حوادث و بر کران تا به کران ظلم، دردهای مردم را حس کرده و به زبان آورده است، و شعر او سرود دردهای مردم ایران در تمام روزهای بدبختیِ بعد از او هم قرار گرفته است.

هنر حافظ در این است که دردهای مردم را در آن روزها بیان کرده است. امتیاز حافظ بر دیگران این است که او خودبین و خودپرست نیست. غم همه‌ی مردم را می‌خورد. مردم‌اندیش است و مردم‌دوست.

امتیاز سخن حافظ بر پیشینیان از آنجاست که او بعد از برافتادن خلافت عربی بغداد، به دنیا آمده و پرورش یافته و شعر سروده است. اختناق عصر عباسی در ایران و نتایج زوال آن داستان ناگفته‌ای است که بررسی آن برای شناخت چهره‌ی ممتاز حافظ ضرورت دارد.

حافظ وجودش مجموعه‌ی فرهنگ ایرانی عصر خویش است. در سخن او شعر و فلسفه به هم آمیخته، دانایی و خردمندی فردوسی، و حیرت فلسفی خیام، و طنز عبید زاکانی به هم پیوسته و چهره‌ی ممتاز او را ساخته است.

حافظ مرید چشم و گوش بسته‌ی هیچ پیری نیست، وابسته به هیچ طریقتی نیست. حکیم آزاداندیشی است که با تعلیمات خانقاهی خوب آشناست، اما آنها را دربست نپذیرفته است. «صورت خواجگی و سیرت درویشان» دارد.

وجود تعبیرات و اندیشه‌های مربوط به تصوف و عرفان در شعر حافظ بیش از آنکه نمودار معتقدات او باشد، آیینه‌ای از محیط زندگی او، و انعکاس ذوق و پسند دوستان و معاشران او می‌باشد.

معمولاً پیران تصوف را «شیخ» می‌نامیدند؛ اینکه حافظ به «خواجه» شهرت یافته، می‌تواند قرینه‌ای دیگر برای صوفی‌نبودن او باشد.