رسیتال فلوت و پیانو در حالی در سالن شهید آوینی دانشگاه تهران برگزار شد که برنامه از تنوع خوبی به لحاظ سبک و دوره‌ی هنری برخوردار بود و با استقبال خوبی از سوی علاقمندان روبه‌رو شد.

به  گزارش روابط عمومی انجمن موسیقی ایران، این برنامه در دو بخش روی صحنه رفت. در بخش اول اساتید “سونات می‌مینور” ک.۸۱ از اسکارلاتی، آهنگساز برجسته‌ی دوره‌ی باروک را اجرا کردند. در بروشور برنامه در مورد این قطعه آمده است: تنظیم این قطعه برای فلوت و پیانو، تنظیم استاندارد و قابل اعتنایی است. فلوت به دلیل خصلت‌های ذاتیِ خود به‌ویژه عدم قابلیت در بیان تضادهای شدیدِ دینامیکی که با ویژگی‌های موسیقی باروک و کلاسیک همخوان است می‌تواند در بیان مفاهیم زیبایی‌شناسانه‌ی این  سبک‌ها به‌خوبی ایفای نقش کند.
قطعه‌ی دوم، “سه رمانس”، اپوس ۹۴ از رابرت شومان، آهنگساز دوران میانی رمانتیک بود. این قطعه در سال ۱۸۴۹ تصنیف شده است و این سه قطعه تنها تصنیفات شومان برای ساز اُبوا هستند.
قطعه‌ی سوم و پایانیِ بخش اول این برنامه، “سوناتین برای فلوت و پیانو” از هانری دوتیو، یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین آهنگسازان فرانسویِ قرن بیستم بود.

شایان ذکر است، حاضرین در این برنامه تنها در بخش اول، قطعه‌ی اول بین موومان‌ها دست زدند و این اتفاق در ادامه‌ی برنامه نیفتاد که نشان از حضور شنونده‌ها و مخاطبینِ جدیِ موسیقی کلاسیک بود؛ نکته‌ای که زیاد در تالار وحدت بسیار اتفاق می‌افتد. نکته‌ی قابل ذکر بعدی رده‌ی سنی حاضرین بود که بیشتر از نسل نوجوان و جوانِ علاقمند به موسیقی کلاسیک بودند.
در بخش دوم، بعد از ده دقیقه آنتراکت، آرپینه ایسراییلیان روی صحنه آمد تا قطعه‌ی “بالاد”، اپوس ۲۳ از شوپن، آهنگساز شهیر لهستانی را اجرا کند. اکثر آثار شوپن برای پیانو است و بخش عمده‌ای از رپرتوار پیانو را آثار این آهنگساز تشکیل می‌دهند. اجرای بسیار خوب ایسراییلیان حاضرین در سالن را به وجد آورد.
سخت‌ترین قطعه‌ی بخش دوم، قطعه‌ی “سوال‌های بی‌پاسخ” از تریستان مورای، از آهنگسازان مطرحِ مکتب اسپکترال در فرانسه بود که توسط دکتر آذین موحد اجرا شد. این قطعه از جهاتی مهم‌ترین و پرچالش‌برانگیزترین قطعه‌ی بخش دوم بود؛ از آن جهت که دارای ریزپرده‌ها بود و برای مخاطب ناآشنا با موسیقی معاصر ناکوک به نظر می‌رسد. چراغ‌های سالن برای اجرای این قطعه خاموش شدند و همین ایده‌ی تاریکی، جذابیت و ارتباط حاضرین با قطعه را بیشتر کرد.

در قطعه‌ی سوم، هر دو نوازنده روی صحنه آمدند تا “پنج وِرد جادویی برای فلوت” از آندره ژولیوه، آهنگساز فرانسویِ قرن بیستم را اجرا کنند.
قطعه‌ی پایانیِ بخش دوم “سونات در لاماژور” اثر سزار فرانک، آهنگساز بلژیکی دوران رمانتیک بود. این اثر چهار سال پیش از مرگ آهنگساز برای ویلن و پیانو تصنیف شده و از مشهورترین آثار فرانک است.
پس از اجرای قطعه‌ی پایانی بخش دوم، دکتر آذین موحد ضمن تشکر از حاضرین در مورد برگزاری دیگر برنامه‌های موسیقی در سالن شهید آوینی دانشگاه تهران ابراز امیدواری کرد و از آنها خواست تا همواره از این رویدادهای تاثیرگذار حمایت کنند.
انتخاب و تنوع قطعات به لحاظ سبک و دوره، نشان از هوش و درایت این دو استاد برجسته بود تا بیننده‌ با سبک‌ها و شیوه‌ها و برخورد آهنگسازان دوره‌های مختلف با موسیقی آشنا شوند. تشویق‌های مکرر و حضور پرتعداد مخاطبینِ جدیِ موسیقی کلاسیک در سالن حاکی از رضایت آنها از این برنامه بود.

رسیتال فلوت و پیانو دکتر آذین موحد و آرپینه ایسراییلیان چهارشنبه شب در تالار شهید آوینی دانشگاه تهران، ساعت ۱۹ اجرا شد. همچنین در این برنامه برخی از اصحاب رسانه و اهالی موسیقی حضور داشتند.