در بخش اول، فیروزه نوائی، نوازنده‌ی فلوت، به همراه دایانا آداما، نوازنده‌ی پیانو، قطعاتی را از موسیقیدانان ایرانی و خارجی اجرا کردند.

به گزارش نای، بخش اول برنامه با قطعه‌ی «رؤیا» از حسین علیزاده آغاز شد. نوائی قبل از اجرای این قطعه در مورد این قطعه گفت: «این قطعه را با یاد خواهرم اجرا می‌کنم و موتیفی که در طول قطعه بارها تکرار می‌شود، آوای من است که خواهرم را می‌خوانم.»

این قطعه در اصل برای فلوت و هارپ نوشته شده که در این اجرا با فلوت و پیانو اجرا شد و پیشتر در آلبوم «دخترای ننه دریا» با صدای احمد شاملو منتشر شده است.

قطعه‌ی بعدی از یک آهنگساز خارجی به نام هوفِر بود و دو بخش داشت که بخش اول با فلوت آلتو و بخش دوم با فلوت بأس اجرا شد. فیروزه نوائی از تمامی سازهای خانواده‌ی فلوت، آلتو، باس، پیکولو، در این اجرا استفاده کرد که از ویژگی‌های منحصربه‌فرد بخش اول برنامه بود.

قطعه‌ی بعدی ساخته‌ی بهزاد رنجبران بود که با فلوت معمولی اجرا شد. حضور صحنه‌ای، حرکات و حس نوازنده هنگام اجرا و آرامش درونی قطعه، از ویژگی‌های به‌یادماندنی این بخش از برنامه بود.

قطعه‌ی آخر به نام «قسمت» از رضا والی، با ایده از گوشه‌ی دیلمان در آواز دشتی از ردیف ابوالحسن صبا ساخته شده بود. این قطعه برای سه فلوت نوشته شده بود که نوائی فلوت ۲ و ۳ را قبلاً اجرا کرده و فلوت یک را روی آنها اجرا کرد. این قطعه به دلیل داشتن فواصل ربع پرده نسبت به قطعات قبلی، سخت‌تر بود و نوازنده برای اجرای آن فواصل از لب و نحوه‌ی دمیدن استفاده کرد. در این قطعه نیز از تمامی سازهای خانواده‌ی فلوت استفاده شد که دومین مرثیه بعد از قطعه‌ی «رؤیا»ی حسین علیزاده محسوب می‌شد. شهرداد روحانی از مهمان‌های ویژه‌ی هفتمین شب فستیوال بین‌المللی موسیقی معاصر تهران بود.

فیروزه نوایی، متولد اهواز، که از کشور سوئیس در این فستیوال حاضر شده بود، مدرک کارشناسی‌ ارشد موسیقی از دانشگاه وین دارد. او اولین بانویی است که در ارکستر سمفونیک تهران به اجرای فلوت پرداخته و هم‌اکنون در کالج موسیقی دولتی سوئیس مشغول تدریس فلوت است.

بخش دوم اختصاص داشت به اجرای فاگوت و پیانو که توسط نوازندگان بلژیکی اجرا شد. فاگوت در میان سازهای بادی از وسعت صوتی بیشتری برخوردار است. در این بخش نیز، قطعاتی از مهدیس گلزار کاشانی و آیدین صمیمی مفخم اجرا شد.

به باور بیشتر هنرمندان این ژانر، موسیقی معاصر تکنیک‌های خاص خود را دارد و دربرگیرنده برخورد ادراک و خلق اتفاقات جدید است و ارتباطی تنگاتنگ با دغدغه‌های زندگی افراد دارد. اما گفتنی است، درک بخش دوم برنامه برای مخاطب ایرانی‌ا‌ی که کمتر این نوع موسیقی را شنیده و دنبال کرده است سخت بود. هر دو نوازنده برای ایجاد صداهای مختلف و نامعمول از همه‌ی امکانات سازشان استفاده کردند که شنیدن آن صداها و آن فضای صوتی دور از حوصله‌ی مخاطب ایرانی بود.