آلبوم «خوشنویسی» با آهنگسازی رضا والی و اجرای کوارتت زهیِ کارپِی‌دیِم از سوی موسسه فرهنگی هنری ماهور منتشر شد.

به گزارش نای، در دفترچه آلبوم می‌خوانیم: موسیقی ایرانی مبتنی بر نظامی موسوم به دستگاه/مقام است. این نظام موسیقایی دو سیستم مُدال در هم تنیده را شامل می شود: دستگاه که به لحاظ تاریخی جوان تر است و حدوداً اواخر قرن هجده میلادی پایه گذاری شده است؛ و مقام که قدیمی تر است و به قرون هشتم تا هجدهم میلادی باز می گردد. هر دوی اینها از نظام مُدال قدیمی تری موسوم به دستان ریشه گرفته اند که قدمت آن به قرون سوم تا هفتم پس از میلاد باز می گردد.

هسته ی این نظام موسیقایی دانگ است. دانگ معمولا تتراکُرد یا پنتاکُردی با فواصل مشخص است. در رساله های موسیقی دوره ی قرون وسطای ایران دوازده نوع دانگ مطبوع شناخته شده اند. هر دانگ نام و ساختار فواصل معینی دارد. من از هر دوازده نوع بهره می گیرم. در ضمن، از تتراکُردهای کرُماتیک و تمام پرده هم استفاده می کنم. این تتراکُردها در رساله های قرون وسطا نامطبوع شناخته می شدند، ولی، بخصوص برای موسیقی معاصر، تتراکُردهای مهمی هستند.

در موسیقی سنتی (کلاسیک) ایران، دانگ ها تحت نظام بسیار دقیق و منضبط «ردیف» قرار گرفته اند که شالوده ی ساختار آثار استادان موسیقی سنتی ایران را تشکیل می دهند. در قطعات مجموعه ی «خوشنویسی» از دانگ ها به صورت آزاد استفاده شده همچنین دانگ هایی از موسیقی قدیم ایران (سیستم مقام)،  که برخی از آنها در ردیف استفاده نمی شوند، هم به کار گرفته شده اند. به اضافه ی استفاده از دانگ هایی مثل دانگ کروماتیک و تمام پرده، که همان‌طور که در بالا اشاره شد، دانگ های مهمی در موسیقی معاصر هستند.»

نوازندگان عبارتند از: سنتور: داریوش ثقفی. ویلنسل: کارُل او. فلوت: پاول تاوب؛ ویلن: چارلز ودربی، اِیمی گالوزو. ویُلا: کُرین فوجیوارا.