از نیمه دهه هفتاد و تولد دوباره موسیقی پاپ در داخل ایران بابک بیات آثاری را خلق می کند که در زمره جاودانه‌ترین آثار پاپ بعد از انقلاب قرار می‌گیرند و جایگاه او را به شکل خاصی ارتقا می بخشند. او هم‌زمان با تولد دوباره موسیقی پاپ، خود نیز به میلادی مجدد می رسد و بخشی از بهترین آثار خود را خلق می‌کند.

به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع‌رسانی موسیقی ایران، بابک بیات یکی از مهمترین آهنگسازان معاصر ایران ۱۹ سال قبل یعنی ۵ آذر ۱۳۸۵ در چنین روزی درگذشت. بابک صحرایی که سابقه همکاری در آثار مختلفی را با بابک بیات در کارنامه‌ خود دارد به همین مناسبت یادداشتی را به سفارش پایگاه اطلاع‌رسانی موسیقی ایران نوشته است که در ادامه می‌آید:

«نوزده سال از پرواز بابک بیات گذشت اما با آثارش چنان به حیات خود ادامه داده که باور نمی کنم دو دهه از نبودنش سپری شده.

مرور دو دهه نبودنش به اندازه تحلیل دوران فعالیت هنری و عمر پربار ۶۰ ساله اش، حائز اهمیت است. اینکه مرگ نمی تواند حریف حیات هنرمندی شود که با آثارش روح خود را در کالبد زمانه اش دمیده. اینگونه است که جاودانگی هنر حقیقی، هنرمند را از بعد زمان و مکان خارج می کند و ماندگاری و ادامه حیاتش، دیگر وابسته به حضور جسمانی اش نیست.

بابک بیات با موسیقی ها و تفکرات و هنرمندانی که پرورش داد، در نوزده سالِ نبودنش نیز در موسیقی این سرزمین اثرگذار بوده و حالا می شود به ضرس قاطع گفت که او ژانر و مکتبی را در موسیقی به نام خود ثبت کرده که همچنان زنده و‌ پویاست. بدون شک هروقت از موسیقی فاخر و جدی صحبت شود، سبک و ساختار آثار بابک بیات یکی از بهترین نمونه‌ها برای بیان حقانیت و ماندگاری این بخش از آثار موسیقی ایران در عرصه های پاپ و فیلم و سریال است.

بابک بیات توامان با آثار زیبایش، در هنرمندانی که پرورش داد نیز تکثیر شده. او‌ توانست اندیشه و جهان بینی خود را شبیه بذری در خاک هنر این سرزمین بکارد و حالا، باغ هنر ایران درختان تناوری دارد که دو الی سه دهه پیش، بابک بیات باغبان‌شان بوده و هر برگ و شکوفه این درختان، باعث مرور دوباره باغبان‌شان نیز می شود.

بابک بیات سه دوره هنری دارد. دوره اول از اواخر دهه چهل تا وقوع انقلاب که شامل حضور پررنگ و پربارش در عرصه پاپ است. در این دوره موسیقی نزدیک به ده فیلم سینمایی را نیز می سازد.

دوره دوم از سال ۱۳۶۰ و ساخت موسیقی فیلم مرگ یزدگرد (بهرام بیضایی) آغاز می شود که حاصلش ساخت ده ها موسیقی فیلم و سریال است که او را در جایگاه یکی از بهترین آهنگسازهای عرصه سینما و تلویزیون قرار می دهد.

دوره سوم، از نیمه دهه هفتاد و تولد دوباره موسیقی پاپ در داخل ایران آغاز می شود. او در طی ده سال، از پنجاه تا شصت سالگی، آثاری را در عرصه پاپ خلق می کند که در زمره جاودانه‌ترین آثار پاپ بعد از انقلاب قرار می گیرند و جایگاه بابک بیات را نیز به شکل خاصی ارتقا می بخشند. او هم‌زمان با تولد دوباره موسیقی پاپ، خود نیز به میلادی مجدد می رسد و بخشی از بهترین آثار خود را خلق می کند. پنجاه سالگی بابک بیات، آغاز یکی از بهترین دوره‌های فعالیت‌ هنری اش است که تا زمان مرگش ادامه پیدا می کند.

بابک بیات برای خلق، نیازی به بهانه و سفارش نداشت و هر روز، پای پیانو می نشست و اثر تازه ای می ساخت. در پنجم آذر ۱۳۸۵ که از دنیا رفت، با او ۴۷ همکاری منتشر نشده داشتم. یعنی جدا از ترانه‌هایی که توسط خواننده ‌های متعددی به اجرا رسیده بودند، ۴۷ ملودی نیز با ترانه هایم، آماده اجرا بودند که هنوز به خواننده ای سپرده نشده بودند. او ملودی را روی ترانه می ساخت و نتش را می نوشت و سراغ ملودی بعدی می رفت. این شور و شوق و نیرو، تا آخرین لحظه با او همراه بود که اتفاق غریبی بود.

پشت آن موهای سپید و چشم‌های نافذ و غمِ جاری در وجودش از مرگ پسرش مانی، دریایی از شورانگیزی در غلیان بود. او اندوه بزرگ وجودی اش را لحظه به لحظه در نت های موسیقی جاری می کرد و زمانه و روزگارش را با هنرش به زنجیر می کشید و اینگونه به جاودانگی رسید.

میراث او، هنر ناب و اندیشه متعالی‌‌اش است که قطعا پایانی نخواهد داشت و تا همیشه‌ی جهان هستی، جاری و اثرگذار خواهد بود.

از او، اقیانوسی از آموختگی و مهربانی در قلب و ذهنم به یادگار دارم. امروز که خودم با موهایی سپید از او می نویسم، احساس روزهایی را دارم که در اوج جوانی، کنارش قدم بر می داشتم و به شکفتن می رسیدم. او سپید شدن موهای ما را ندید، ادامه دادن ما را ندید، تلاش ما برای بارور نگه داشتن باغی که بذرش را کاشته بود را ندید، اما قطعا از دنیایی دیگر، دلتنگی و عشق ما را حس می کند و می داند که هر روز و همیشه، در قلب ما زنده است.»

بابک صحرایی

پنجم آذر ۱۴۰۴