به گزارش نای، استاد حسین علیزاده در مورد آشنایی خود با استاد پورتراب گفت: «من سال ۱۳۴۳ وارد هنرستان موسیقی شدم و از سال سوم به بعد، یعنی از ۱۳۴۶، شاگردشان شدم. ایشان هارمونی و تئوری موسیقی درس می‌دادند. نه‌تنها من بلکه تمامی اسامی‌ای که امروز در موسیقی داریم همه شاگرد پورتراب بودند. همان‌طور که می‌دانید همه با عشق از او یاد می‌کنند، من‌جمله من بارها دیدم که علی رهبری چقدر از ایشان دعوت می‌کرد و آقای پورتراب هم همیشه افتخار می‌کرد به علی رهبری و همین‌طور شهرداد روحانی و خیلی کسان دیگر.»

وی افزود: «من و آقای طلایی و خیلی‌های دیگر از شاگردان‌شان بودیم. خوشبختانه در تمامی این سال‌ها با ایشان رابطه داشتیم. جلسات زیادی را برای نوشتن تئوری موسیقی ایرانی به اتفاق آقای هومان اسعدی و دیگران با ایشان داشتیم. یکی از چیزهایی که در رابطه با ایشان نمونه است و باید سرلوحه‌ی زندگی هنری همه‌ی هنرمندان قرار بگیرد، وجدان ایشان نسبت به کار، دقیق‌بودن، و سروقت بودنشان بود. همیشه یک ربع زودتر از بقیه در جلسه حاضر می‌شدند. من به جرأت می‌توانم بگویم واژه‌ی استاد در ایران به ایشان اطلاق می‌شود.»

علیزاده در ادامه گفت: «در یکی دو سال اخیر ایشان را کمتر دیدم، ولی احترام‌شان را بر خودم واجب می‌دانستم. احترام همه را نگه می‌داشت، در تمامی محافل هنری حضور داشت: کنسرت‌ها، برنامه‌ها، بحث‌ها، و حضورش مثبت بود. واقعاً جای ایشان خالی خواهد بود.»

وی در مورد اهمیت ایشان گفت: «به نظرم دوستانی که اهل قلم هستند و در این زمینه‌ها تحقیق می‌کنند باید راجع به ایشان و کارشان بنویسند، چرا که او سرمشق خیلی خوبی برای همه‌ی نسل‌ها است.»

علیزاده در ادامه در مورد موسیقی استاد پورتراب تصریح کرد: «موسیقی ایشان به دلیل جایگاهی که داشت موسیقی عوام‌پسندی نبود و در تصنیف آثارشان همواره سعی در ترکیب موسیقی ایرانی با موسیقی غربی داشتند.»

این استاد موسیقی و آهنگساز در پایان گفت: «چند ماه پیش هم جناب استوار فوت شدند و متأسفانه چیز زیادی در رابطه با ایشان گفته نشد. جا داشت خود موسیقیدان‌ها و خانه‌ی موسیقی این مسائل را مطرح کنند. ایشان در زمینه‌ی کار خود یک مجتهد بودند. طبیعی است همه از دنیا می‌روند، اما وقتی به پورتراب فکر می‌کنیم می‌بینیم آثاری از خود و شخصیتش به جا گذاشت که حیف است بعد از حیات ایشان فراموش شود. وقتی همه جا گفته شود و کتاب‌هایی در مورد ایشان نوشته شود تبدیل به الگویی برای نسل‌های آتی می‌شود.»