سیدمحمد مجتبی حسینی معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به دوازدهمین جشنواره ملی موسیقی جوان پیام داد.

به گزارش روابط عمومی دوازدهمین جشنواره ملی موسیقی جوان، در متن پیام سیدمحمدمجتبی حسینی معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی چنین آمده است:
– فرزند ان دلبند ایران عزیز!

یازده دوره پیش از این، جشنوارۀ ملی موسیقی جوان در میان رویدادهای ثابت هنر کشور سر برآورد و زودتر از آنچه انتظار می‌رفت جایگاه ویژه‌ای یافت و همین جایگاه ویژه بود که بالندگی امروز را رقم زد.

جشنوارۀ ملی موسیقی جوان فرصت مبارکی است برای آنکه بتوانیم سرمایه‌های ارزشمند هنری دیروز را که امروز در دستان استادان مبرز جای و جان دارد به دستان جویا و جوانی رساند که رو به فردا دارند و نغمه‌پردازان آینده هستند.

اما فایدۀ این پیوند گذشته و حال و آینده چیست؟ هنر ویژگی‌ها و اقتضائات فراوان دارد، منشوری چندوجهی و شگفت‌انگیز است و این ویژگی‌هاست که آن را چنین زیبا و خواستنی می‌کند، ماندگار و نامیرا می‌سازد و آن را نه‌تنها زبان گفتگو، که به یکی از محورهای گفتگو بدل می‌کند. یکی از این ویژگی‌ها، تصویری بی‌دروغ است که از فرهنگ ارائه می‌دهد. هنر آینه‌ای است که می‌توان ویژگی‌های فرهنگ را در آن به تماشا نشست.

کافی است چشم‌مان را ببندیم و خود را در تالاری فرض کنیم که در آن موسیقی نواخته می‌شود. از نغمه و از ساز و صدا می‌توان دانست که آن موسیقی از شرق دور آمده یا از غرب، متعلق به هندوهاست یا عرب‌زبان‌ها و یا ساکنان سواحل مدیترانه، جزیی‌تر از آن می‌توان نغمۀ ایرانی را شناخت که از کدام ناحیه و خطه آمده است حتی اگر با یک ساز مشترک باشد؛ میان کمانچۀ ترکی، لری و خراسانی چندان تفاوت است که می‌شود تصاویر مختلف طبیعت و طبع آدمیان هر ناحیه را بجا آورد و شناخت.

این‌همه گفتم تا بگویم، نغمه‌ها را باید جدی گرفت و به جد شناخت؛ چرا که شناسنامۀ شنیداری ما و یا هر قوم و ملت‌اند و چگونه خواهد بود حال و احوال ملتی که شناسنامه نداشته باشد!

نغمه‌های موسیقی، صدای آرزوها و امیدهای ملتی موحد است که تاریخ پرفراز و فرودی را به نور باور پشت‌ سر گذاشته‌ و آداب و آیین‌های برآمده از عمق شناخت خود را در جان نواها به ودیعه نهاده‌اند.

این نغمه‌ها چه در قالب مقام‌های موسیقی نواحی و چه در قالب ردیف موسیقی دستگاهی و چه در قبای ترانه‌های مردمی و یا هر گرایش و شکل دیگر با رشته‌ای اصیل به هم پیوند خورده‌اند، همان رشته‌ای که با مخاطب می‌گوید خاستگاه این نغمه از کجاست؟ راوی شادی است یا شکایت‌کننده از غم‌ها.

هنرمندان فردا

بر این باورم، امروز که روزگار به کام رسانه‌های نوین است و شبکه‌های گستردۀ اجتماعی و نرم‌افزارهای رنگارنگ؛ و زمان زمان نیروهای سخت، اما بی‌صدا و اصحاب آن می‌کوشند تا سلیقه‌های مختلف را محدود و هنر یکنواختی را ترویج کنند،‌ وقت، وقت است که ما درهای گفتگو را بگشاییم و با مهر و دوستی از خود بگوییم. از تاریخ‌مان، از باورهای ناب و انسانی‌مان، از هنر متعالی و مینوی‌مان. وقت، وقت است که به هویت یکپارچه و دلپذیری که مای تاریخی را به مای امروزی رسانده است بیشتر از همیشه و هرزمان توجه کنیم و بدانیم در جهان فردا که بیش از همه متعلق به شماست، آن سرمایه ارزشمندی که می‌توان تکیه‌گاه قابل اعتماد دانستش رشته اصیل ارتباط گذشته و آینده است. آنچه که در بستر جشنوارۀ ملی موسیقی جوان با حضور شما جوانان و استادان بزرگ موسیقی شکل می‌گیرد و در قالب آموزه‌ها و تجربه‌ها منتقل می‌شود. شما قلب امید هستید و امید از چشمۀ قلب پاک شما می‌جوشد. امیدی که می‌تواند بر پرده‌های روشن ساز نوید عزت و اعتلای ایرانِ اسلامی و سرافزار ما باشد.

من به سهم خود از استادان موسیقی کشور، به‌ویژه همراهان دلسوز و آگاه جشنوارۀ ملی موسیقی جوان، همکاران خدوم و بلندهمتم در این دوره و تمامی دوره‌های پیشین و شما جوانان که بهانۀ مبارک و مغتنم این گردهمایی هستید از صمیم دل سپاسگزارم و آرزوی توفیق روزافزونتان، دعای شب و ورد سحرگاهانم خواهد بود.

برادر شما:      سیدمجتبی حسینی