هفتمین «فستیوال موسیقیِ کلاسیک تا معاصر» ۱۲ تا ۱۶ اسفند ماه توسط گروه موسیقی تهران در تالار رودکی گِردِهم‌آییِ تاریخ، ترادیسیون و گذشته را به روی صحنه می‌برد.

به گزارش روابط عمومی انجمن موسیقی ایران، این گروه که توسط فریماه قوام‌صدری و علیرضا مشایخی در سال ۱۳۷۲ خورشیدی تأسیس شد، تاکنون شش فستیوال برگزار کرده، در هر دوره‌ی آن بیش از ۸۰ نوازنده در قالب سُلو، آنسامبل و اُرکستر شرکت داشته و بیش از ۴۰ آهنگساز را به جامعه‌ی موسیقیِ ایران معرفی کرده است.

«گروه موسیقیِ تهران» به‌واسطه‌ی ساخت وحدت‌بخشِ آن یعنی «فستیوال موسیقیِ کلاسیک تا معاصر»، به‌عنوانِ یک جریان پیشرو در پژوهش و گسترش «موسیقیِ نو» در ایرن، همواره درصددِ روشنگری بوده است. ازاین‌رو در هر دوره از فعالیت خود سعی داشته است تا مبتنی بر یک مبنای علمی و آکادمیک، فضای مناسبی برای معرفیِ نوازندگان و آهنگسازانی باشد که به نوگرایی می‌اندیشند.

در هفتمین «فِستیوال موسیقیِ کلاسیک تا معاصر»، آثاری از علیرضا مشایخی، صنم قراچه‌داغی، ایمان وزیری، سعید علیجانی، اشکان خمسه‌پور، رهی سینکی، سمیرا واثق‌نیا، اشکان پاشازاده، ارشیا قصری و سینا صدقی برای نخستین‌بار اجرا و معرفی می‌شوند.

همچنین الناز بهکام پیانیست مقیم ویَن با همراهیِ «اُرکستر مجلسیِ شرق» به‌رهبریِ مهرداد تیموری قطعه‌ی «ما باغ‌های نیشابور را هرگز نخواهیم دید» اپوس ۵۶ و صنم قراچه‌داغی نوازنده‌ی چیره‌دستِ ویُلُنسِل با همراهیِ همین اُرکستر، «کنسرتو برای ویُلُنسِل» شماره‌ی ۶، اپوس ۲۴۴ و نینا مقصودلو پیانیست مقیم استراسبورگ با همراهیِ «اُرکستر موسیقیِ نو» به‌رهبریِ سعید علیجانی قطعات «مِرکوری» اپوس ۱۹۶، «اُفِلیا شماره‌ی ۲» اپوس ۱۵۰ و «سُنات شماره‌ی ۱» اپوس ۱۲۷ برای پیانو و اُرکستر، از آثار علیرضا مشایخی را اجرا می‌کنند.

«کوارتت زهیِ رسپینا» به‌سرپرستیِ آرش اسدنژاد، «آنسامبل کاروان» به‌سرپرستیِ فرزان فرنیا، «تریو زَروان»، «کوینتت ریکوردر بلوک» و همچنین نفرات برگزیده‌ی «جشنواره‌ی موسیقیِ جوان» در بخش نوازندگیِ پیانو، فستیوال هفتم را همراهی می‌کنند.

«گروه موسیقیِ تهران» مبتنی بر اندیشه‌ی علیرضا مشایخی و همراهیِ فریماه قوام‌صدری، با تلقی و صورت‌بندیِ ویژه‌ای از مفهوم فستیوال، روند شایع و خطّیِ تاریخ موسیقی را لغو و گِرِدهم‌آیی میان دوره‌های متفاوت تاریخ موسیقی برقرار می‌کند. ازاین‌رو «فستیوال موسیقیِ کلاسیک تا معاصر» درصدد است تا جشنی برای «امرِ نو» و «موسیقیِ نو» باشد. در این صورت‌بندی، فستیوال به معنای حقیقیِ خود بازمی‌گردد که نتیجه‌ی آن گِردِهم‌آییِ تاریخ، ترادیسیون و گذشته است.