فرهاد فخرالدینی اجرای این ارکستر در سطح بین‌المللی را دلیلی برای گسترش فرهنگ ایرانی دانست.

فرهاد فخرالدینی در مورد اجرای شانگهای چین گفت: «تمرینات به صورت جدی از روز شنبه آغاز شده است. پیش از این قطعات، با بیشتر اعضای ارکستر تمرین شده است اما احتمالاً برای یک‌سوم آنها تازگی دارد که با انجام تمرینات، آنها نیز آشنا می‌شوند. بخش موسیقی ملی شامل ۹ قطعه بدون کلام است که از آثار من و آهنگسازان دیگر انتخاب شده‌اند.»

او با اشاره به تأثیر حضور ایران در مجامع فرهنگی هنری بین‌المللی بر گسترش فرهنگ ایرانی بیان کرد: «مسلماً زمانی که جمعی متخصص هنری در جایی به این بهانه جمع می‌شوند، فرهنگ‌ها و هنرها در معرض قضاوت همگان قرار می‌گیرد و آنجا معلوم می‌شود که کشورهای مختلف از جمله ایران دارای چه قابلیت‌هایی هستند. از آنجایی که جمعی از مردم با فرهنگ‌های متفاوت در این فستیوال‌ها حضور دارند و آثار خود را ارائه می‌دهند، طبیعی است شناخت بهتری از فرهنگ‌ها، هنرها و موسیقی نقاط مختلف پیدا می‌کنند. جشنواره‌ها می‌توانند در همه جای دنیا بسیار مفید باشد و ۱۰۰ درصد باعث گسترش فرهنگ ایران در چین و کشورهای حاضر می‌شوند. علاوه بر آن فستیوال‌ها منجر به شناخت بهتر از یکدیگر می‌شوند.»

این موسیقیدان افزود: «انسان‌ها در درجه‌ی اول هر مملکت و ملتی را می‌توانند از فرهنگ و هنر آن بشناسند و بفهمند که دارای چه قابلیت‌هایی است. اگر در کشوری فرهنگی وجود دارد، ملت آن بافرهنگ هستند و بالعکس. هنر یکی از شاخه‌های مهم فرهنگ است؛ اگر موسیقی کشوری دارای قابلیت‌های خوبی است، این قابلیت‌ها با پیشینه‌ی تاریخی به دست آمده‌اند. در شعر اگر افرادی مانند فردوسی، سعدی، نظامی گنجوی، مولانا و حافظ را نداشته باشیم، نمی‌توانیم بگوییم در زمینه‌ی ادبیات دارای اعتبار هستیم؛ پس اعتبار ما به داشتن افرادی است که پشتوانه‌ی ادبیات را تضمین و تأیید می‌کنند. در زمینه‌ی هنر نیز به همین شکل است، یعنی ارائه‌ی موسیقی خوب توسط آهنگسازان کشور در فستیوال‌ها، باعث ارزیابی افراد حاضر در آنجا می‌شود و زمانی که با دید مثبت به موضوع نگاه کردند و متوجه با ارزش بودن این موسیقی شدند، دید بهتری در مورد کل جامعه‌ی ایران پیدا می‌کنند.»

فخرالدینی درباره‌ی تأثیر برجام بر چهره‌ی بین‌الملی ایران در مجامع دیگر گفت: «در صورتی که در هر زمینه‌ای با انجام اقداماتی، هنر خود را معرفی کنیم و در واقع در راستای معرفی فرهنگ و هنر قدم‌های اساسی برداریم، بسیاری از بدبینی‌ها نسبت به ایران از بین می‌رود. زمانی که در ژنو کنسرت داشتیم؛ در ابتدا تصور می‌کردند، ایران کشوری جهان سومی و سوییس جزو کشورهای مترقی و متمول اروپایی است. در نتیجه احساس می‌کردند ارکستر آنها باید خیلی بهتر باشد، در حالی که هنگام نواختن قطعات، از توانایی اعضای ایرانی حیرت کردند و نظرشان درباره‌ی ما عوض شد. حقیقت این بود که فکر می‌کردند ما موسیقی عقب افتاده جهان سومی داریم در حالی‌که دیدند اعضای ایرانی نه‌تنها نغمه‌های کشور خودمان را بسیار خوب می‌نوازند بلکه از عهده‌ی آثار آهنگسازان صاحب‌نام مانند بتهوون و موریس راول با توانایی برآمدند. این وضعیت بسیار مهم بود، زیرا برنامه در سازمان ملل اجرا می‌شد و از ملل مختلف دعوت شده بودند که همه متوجه تصور اشتباه‌شان در مورد موسیقی ایران شدند و به این نتیجه رسیدند ایرانیان نیز موسیقی پرباری دارند و در اجرای قطعات جهانی، دست کمی از آنها ندارند. در هر زمینه باید برای هنر ارزش قائل شد و در معرفی فرهنگ و هنرمان کوتاهی نکرد.»