فستیوال «کُران دِر» (Courants d’aires) [به فارسی: جریان‌های آواز] از جمله فستیوال‌های هنری در زمینه‌ی موسیقی، تئاتر، رقص و غیره است که هر سال توسط کنسرواتوار رویال بروکسل و با پشتیبانی مؤسسات و مراکز گوناگون آموزشی و فرهنگی دیگری چون وزارت فرهنگ بلژیک، مرکز هنری بخش فرانسوی زبان، و بخش فرهنگی شهر بروکسل برگزار می‌شود.

این فستیوال، هر سال این امکان را برای گروه‌های هنرهای نمایشی و صحنه‌ای فراهم می‌آورد تا بتوانند با ارائه‌ی ایده‌های بدیع و خلاقانه‌، فضایی پویا در این زمینه‌ها ایجاد کنند.

یازدهمین دوره‌ی این فستیوال امسال از ۱۳تا ۱۷ آوریل برگزار خواهد شد که پذیرای ۶۵ پروژه‌ی گوناگون است. در بخش موسیقی، ۳۰۰ آهنگساز، نوازنده، رهبر ارکستر و خواننده، و در بخش هنرهای نمایشی، ۲۵۰ هنرمند از جمله هنرپیشه، رقصنده، کارگردان به اجرا خواهند پرداخت.

از جمله کنسرت‌هایی که در این فستیوال برگزار می‌شود می‌توان به اجرای آهنگساز و نوازنده‌ی ایرانی شهریار شریف‌پور به همراهی آنتوان داندوی (Antoine Dandoy) و اِوا استاوْرو (Eva Stavrou) اشاره کرد. شهریار شریف‌پور امسال برای دومین‌بار در این فستیوال شرکت می‌کند. او تحصیلاتش را در رشته‌ی آهنگسازی در مقطع کارشناسی ارشد در کنسرواتوار رویال بروکسل به پایان رسانده است.

این گروه از سه نوازنده (سنتور، پرکاشن و فلوت) از فرهنگ‌های مختلف (ایرانی، بلژیکی و قبرسی) شکل گرفته است. این سه هنرمند پرورش‌یافته‌ی فرهنگ‌های مختلف هستند و دوشادوش یکدیگر تلاش می‌کنند به واسطه‌ی زبان مشترک‌شان، یعنی موسیقی، گفتگویی داشته باشند از جنس و بیانی دیگر، به منظور دست یافتن به فضایی هماهنگ و دلپذیر میان اندیشه‌های گوناگون.

این هنرمندان به قصد رسیدن به مقصدی مشترک که همان فضای هماهنگ و هوای تازه است، تلاش می‌کنند با گذشتن از میان ناملایمات ناشی از تضادها، کج‌فهمی‌ها و تفاوت‌ها که همواره در آغاز شکل‌گیری تمامی فضاهای میان‌فرهنگی وجود دارد، و با رسیدن به بیانی مشترک، تابیده‌شده از ریسمان‌های تفاوت و شباهت، به آفرینش نوایی دلپذیر و روح‌نواز پردازند که ترجمانی از این گفتگوست.

شرح این آفرینش که پیوندش همانا به مدد اندیشه‌ی ایرانی است و «قالی پرنده» نام گرفته از زبان هنرمندانش این‌گونه است:

«در جهان اسطوره‌ای ایرانی، قالی تصویری تمثیلی از یک باغ متحرک است که مجال گشت و گذار به منظور مشاهده و مکاشفه عالم پیرامون را می‌دهد. آفرینش هنری ما به مثابه‌ی قالی پرنده‌ای است که بر تارهای موسیقی بافته ‌شده و پودش از فرهنگ‌های ما (ایرانی، بلژیکی و قبرسی) است. تاریخ، اسطوره‌ها و امیدهای ما به مانند گره‌های این قالی می‌باشند که تار و پودش را به هم بافند. اینگونه است که قالی بافته‌شده از اندیشه‌ها و خیالات‌مان رنگ و نقش می‌گیرد و به پرواز درمی‌آید و شما را در این مسیر با ما همسفر سازد تا بتوانیم به مدد آن سیر و شهودی داشته باشیم در این باغ تمثیلی که میشل فوکو به زیبایی آن را نمونه‌ی کوچکی از جهان و هرآنچه در آن است می‌نامد.»