مراسم رونمایی از کتاب و آلبوم موسیقی «مردم شناسی و موسیقی نوار ساحلی شیبکوه»، جدیدترین اثر محسن شریفیان، بعدازظهر روز چهارشنبه ۲۲ اسفند ماه در محل کافه حاج رئیس بوشهر با حضور امیر بهاری منتقد و تعدادی دیگر از هنرمندان و مخاطبان برگزار شد.

کتاب «مردم شناسی و موسیقی نوار ساحلی شیبکوه»، یازدهمین اثر پژوهشی «محسن شریفیان»، موسیقیدان بوشهری است. به همراه این کتاب، مجموعه قطعات موسیقایی با عنوان «موسیقی نوار ساحلی شیبکوه» در قالب دو سی دی صوتی نی توسط نگارنده کتاب، گردآوری و از سوی مؤسسه فرهنگی و هنری ماهور منتشر شده است.

محسن شریفیان در این مراسم با اشاره پنجمین اثر موسیقایی خود توضیح داد: این اثر روایتی دیگر از نی انبان است. منطقه شیبکوه سالهاست، کاربرد سیاسی خود را از دست داده است و بین بوشهر و هرمزگان قرار داشته و از کنگان تا بندرلنگه وسعت دارد. نکته جالب دراین چارچوب موسیقی است که در این منطقه رواج دارد زیرا نوازندگان این منطقه بسیار باانرژی و با تعصب خاص خودشان ساز می‌زنند و برای من مهم بود که در مورد آن بیشتر بدانم.

وی یادآور شد: اغلب پژوهشگران و مورخان عرب معتقدند که نی انبانی که در آن منطقه وجود دارد از خطه فارس آمده است اما در کنار آن اتفاق بدی می‌افتد این است که همین کشورهای عربی برای معرفی این ساز بسیار تلاش می‌کنند اما در ایران و همین بوشهر به این ساز اصلاً اهمیتی داده نمی‌شود و آن را به رسمیت نمی‌شناسند. بنابراین فکر می‌کنم که خود ما مردم باید از داشته‌های ارزشمند مان حمایت کنیم تا آنها را ماندگار کنیم و به دست فراموشی سپرده نشود.

امیر بهاری منتقد و پژوهشگر موسیقی نیز ضمن ارائه نقطه نظراتی پیرامون فعالیت‌های سال‌های اخیر محسن شریفیان در عرصه موسیقی به برگزاری دومین فستیوال موسیقی کوچه اشاره کرد و گفت: به جرأت می‌توانم بگویم که فستیوال بین المللی با این ابعاد در ایران نداریم و انگار که تمام انرژی شهر درگیر این فستیوال شده است. حتی جشنواره بین المللی موسیقی فجر نیز چنین حسی را در بین پایتخت نشینان ایجاد نمی‌کند و این یک اتفاق بزرگ در سرزمین ایران است.

کتاب و آلبوم موسیقی «مردم شناسی و موسیقی نوار ساحلی شیبکوه» حاصل پژوهش محسن شریفیان از نوازندگان شناخته شده موسیقی کشورمان در حوزه نی انبان ایرانی است که پیش از این، کتاب «آموزش نی انبان» را به همراه سی دی قطعات و نواها منتشر کرده بود. نی انبان، شاخص ترین ساز در موسیقی جنوب ایران است که برای اولین بار در یک اثر پژوهشی، به صورت ویژه به تاریخچه و تحولات این ساز در منطقه‌ای به نام «شیبکوه» در جنوب ایران پرداخته شده است.

منطقه شیبکوه در حاشیه شمالی خلیج فارس از شرق تا بندر لنگه و بندر خمیر و از غرب تا بندر سیراف و کنگان، امتداد داشته است. نام شیبکوه مورد نظر در این پژوهش، از اوایل سده بیستم، کاربرد جغرافیایی و سیاسی خود را از دست داده و هم اکنون میان دو استان بوشهر و هرمزگان قرار گرفته و تاریخ پر فراز و نشیب این منطقه با رویدادهای بندر تاریخی و مهم «سیراف» گره خورده است. بخش مردم شناسی این کتاب به معرفی راویان موسیقی منطقه، تحت عنوان «لوطی ها»، «سیاها»، «دلاک ها» و «کولی ها» می‌پردازد و معرفی گونه‌های موسیقی در شیبکوه و دیگر سازهای رایج در منطقه از بخش‌های دیگر این اثر است.