دومین فستیوال کوچه هم به آخر رسید داستان کوچه بلند بود، به بلندای همت اهالی اش. داستانی پر از مردم، لبخند و اشک شوق و شور و حال رهگذرانی که آمده بودند که بگذرند اما آمدند و ماندند و نامشان در کوچه ثبت شد. این کوچه پر از نواهای نو و پر از تلفیق های شگفت انگیز بود.

محل رسیدن بود. نه از این رسیدن های امروزی که پایانش کوتاه است. از آن رسیدن های اصیلی که با وجودت گره کور می خورد.

کوچه آمده بود که جایی باشد برای ماندن، آمده بود تا ناز موسیقی چشم درشت ِجنوب را بخرد، کوچه محل تلاقی فرهنگ و سنت و اعتقاد بود.

کوچه جایی بود که “دی رضا” پیرزن دوست داشتنیِ همسایه، افتابِ غروب کرده را پای سجاده به نماز می ایستاد و برای محسن و شاهین و احسان و ادریس و بچه های کوچه دعا می کرد.

کوچه جای ناممکن ها هم شد، شپک زنان با موسیقی لرها، عرب ها، افغان ها و خراسانی ها عشق بازی می کرد

و آن موسیقی بوشهری که جان می داد برای میزبانی از این همه شعر و شعور و شور موسیقایی.

کوچه برای مردم شد محل عبور. ولی نه از این عبور موقت های عادی مردم اینجا وقتی از کوچه می‌گذشتند، غم و تردید و خشم و هرچه که روی دوششان سنگینی می کرد، تو دل کوچه جا می گذاشتند و کوچه تسکینشان شد.

کوچه حالا دو ساله شد.

دو سال خوب و سخت.

قد کشید و زبان باز کرد.

از اخم ها گذشت و به جایش خندید و خندید تا رسید به آخرش. به آخر کوچه….

اما کوچه ی داستان ما آخرش بن بست نیست… راهش باز است و انتهایش روشن.

حالا کوچه به همه مخاطبانش یک قول جانانه و دلانه می دهد:

از الان تا هرقت، تا آنجایی که شما می خندیند…تا آنجایی که “دی رضا” هست و موسیقی هست، تا آنجایی که نی انبان نفس دارد و هنوز هم می شود دوپیازه آلو را با چای و حلوای انگشت پیچ خورد، کوچه می ماند و برای مردمش، آغوش باز می کند برای همه آنهایی که به کوچه هویت دادند، وگرنه کوچه بی مردمش که چیزی ندارد.

اختتامیه کوچه اما با برنامه‌های متنوعی همراه بود تا پایان این دوره از فستیوال کوچه را خاطره انگیز تر از شب های پیش برای مخاطبانش را رقم بزند.

اجرای مرتضی عزیززاده(مورتی)، همنوازی آسو کهزادی و کاوه غفاری( ویولون و آکاردئون) و آواز کار دریانوردان که توسط ناخدایان قدیمی همچون ناخدا رسول غریبی از جمله این برنامه ها بود.

حسن ختام دومین فستیوال کوچه نیز بداهه نوازی سرنای عبدی پور از لرستان و نی انبان شریفیان از بوشهر  بود که با ترنم نواى نوروزى سال نو کوچه را شادباش گفتند و کوچه به کار خود در خوان دوم پایان داد.