رضا علی‌آبادی، مؤلف و نوازندۀ تنبور، در مورد این آلبوم گفت: به‌عنوان نوازنده با وجودی که سه کتاب تخصصی در حوزۀ تنبور منتشر کرده‌ام و بیش از یک دهه سابقۀ تدریس در زمینۀ موسیقی دارم خود را یک سولیست می‌دانم و علاقۀ بسیاری به اجراهای انفرادی یا دونوازی داشته و دارم، زیرا روحم در این ژانر آرام ‌می‌گیرد و حس می‌کنم آزادی و توانایی‌ام در این حوزه بیشتر است.

او در مورد فعالیت در گروه‌های موسیقی گفت: در اوایل دهۀ هشتاد بیشتر در گروه‌های دوستان و گاهاً گروه خودم اجراهای گروهی داشتم، تا اینکه در سال ۱۳۸۸ اولین دونوازی را در کاخ سعدآباد اجرا کردم و این نقطۀ عطف شروع اجراهای بعدی من شد.

وی همچنین افزود: با چند سال تأخیر، از سال ۱۳۹۴ تا اکنون، حداقل سالی دو اجرا در قالب دو یا سه‌نوازی در تالار رودکی برگزار کرده‌ام که بیشتر از بداهه‌نوازیِ نقطه‌ای بهره برده‌ام که طول اجرا مشخص و گره‌گزاری شده بود و کلیت بداهه بود.

علی‌آبادی در مورد بداهه‌نوازی گفت: پس از هشت اجرا در این قالب تصمیم گرفتم به ایده‌ای که مدام در فکرم می‌گذشت برسم؛ بداهه‌نوازی محض و آن هم به صورت انفرادی. کاری که بیش از پیش خودم را به چالش می‌کشید و استرس‌های خاص خودش را داشت.

او در مورد آلبوم “فرم‌های بی‌پایان” توضیح داد: این آلبوم تصویری فیلم همان کنسرت تک‌نوازی است که در ۲۵ مرداد ماه امسال در تالار رودکی برگزار شد و بازخوردش آنقدر مثبت بود که تصمیم گرفتم آن را به صورت تصویری منتشر کنم. فصل مشترک یک سولیست شکستن مرزهای خودش است و رو به جلو بودن. بسیار خوشحالم از بازخوردهای بی‌حد مخاطبانم که در طی این سال‌ها مرا تنها نگذاشتند.

این نوازندۀ تنبور در مورد فعالیت‌های امسال خود گفت: امسال سال پرفشاری بود، در خرداد ماه کتاب “چهل تمرین” را منتشر کردم و بلافاصله این کنسرت را در پیش داشتم. حدود دو ماه بعد از این کنسرت کتاب سومم “از نظم تا مقام” در هفته گذشته منتشر شد و اکنون زمان انتشار آلبوم تصویری کنسرت است.

او در پایان خاطرنشان کرد: من به عنوان یک نوازنده و معلم و مؤلف ابتدا به خودم بدهکارم و بعد به جامعه‌ای که خود را عضوی از آن می‌دانم. جامعه‌ای که هر یک از ما سهمی در آن داریم. همواره سعی کردم در حوزه‌هایی بیشتر فعالیت کنم که یا در آن حوزه کاری انجام نشده و یا کارهای کمی در آن زمینه انجام شده است و قطعاً زمان، آثار نوشتاری، و صوتی و تصویری‌ام را قضاوت خواهد کرد