پیکر استاد احمد پژمان، آهنگساز برجسته و چهره ماندگار موسیقی ایران، ظهر شنبه ۵ مهرماه در زادگاهش لار با حضور خانواده، شاگردان، جمعی از مسئولان، هنرمندان و مردم فرهنگ‌دوست این منطقه به خاک سپرده شد.
به گزارش خبرنگار پایگاه انجمن موسیقی ایران، در این مراسم اقشار مختلف مردم لارستان در کنار هنرمندان و مسئولان خبری محلی و ملی حضور یافتند و یاد این هنرمند بزرگ را گرامی داشتند.
علاالدین بروجردی، نماینده مردم لارستان در مجلس شورای اسلامی، در مراسم خاکسپاری استاد احمد پژمان با باز تسلیت به خانواده و ماندگان این هنرمند نامدار، و نقش او را در عرصه هنر ملی ماندگار و تاثیرگذار دانست.
او ضمن اشاره به جایگاه استاد پژمان در موسیقی ایران گفت:استاد پژمان هر چند زاده لارستان بود، اما آثار ارزشمندش متعلق به همه ملت ایران است. او حتی در دوران زندگی در آمریکا نیز پیوندش با میهن اسلامی قطع نشد و در بزنگاه‌های مهم تاریخ معاصر، از جمله دفاع مقدس، آثار ماندگار خود را خلق کرد.
نماینده مردم لارستان در مجلس با مجلس بر تعلق خاطر این هنرمند بزرگ به سرزمین مادری افزود: مهم است وصیت آنهاست که خواسته آنها در خاک لار آرام می گیرد. این نشانه‌های روشن از عشق و عرق ملی استاد پژمان بود که تا پایان عمر با میهن خود باقی ماند.
بروجردی یادآور شد: نام و یاد استاد پژمان برای همیشه در تاریخ این سرزمین زنده خواهد ماند، چرا که همانگونه که سعدی گفته است: مرد نکونام نمیرد هرگز.
*ارکستر احمد پژمان تشکیل شود
نماینده لرستان در پایان بر ضرورت پاسداشت میراث این هنرمند کرد و گفت: شایسته است که با احداث بنایی ماندگار بر آرامگاه ایشان و تشکیل ارکستری به نام استاد پژمان، زمینه زنده نگه‌داشتن آثار فاخر او را فراهم کنند. با توجه به استعدادهای ارزشمند هنری در لارستان، چنین یادی می‌تواند بهترین چهره ماندگار ملی باشد.
همسر استاد احمد پژمان در مراسم خاکسپاری این آهنگساز نامدار گفت: با یاری، اقوام و خانواده خانواده است که آخرین آرزوی او را برآورده کند و پیکرش را در خاک زادگاهش لار به خاک بسپارد.
وی با یادآوری اولین سفرش به لار پس از ازدواج با استاد پژمان اظهار کرد: حدود ۳۳ سال پیش، زمانی که برای اولین بار به ایران آمدم، احمد گفت باید به لار برویم تا با خانواده و اقوام او آشنا شوم. وقتی به نزدیکی‌های لار رسیدیم و نخلستان‌ها پیدا شدند، چهره‌اش شکسته شد و با شادمانی گفت این نخل‌ها مرا به یاد کودکی در لار و میناب می‌اندازند.
او افزود: سال‌ها بعد نیز، چه در ایران و چه در آمریکا، عشق احمد به وطنش ادامه داد. هر باری که در سفرهایمان چشمش به نخل می‌افتاد، با لبخند در سایه‌اش می‌خوابید و می‌گفت هیچ زیبایی‌ای با این منظره برابری نمی‌کند. حتی در تلفنش بیشتر عکس‌هایی که از درختان نخل گرفته شده بود.
همسر استاد پژمان با آرام بر دلبستگی او به زادگاهش گفت:احمد همیشه آرزو داشتگاه ابدی‌اش در سایه نخل‌های لار باشد. خوشحالم که با یاری یاران و خانواده این آرزو را برآورده کنم. امیدوارم روحش در صلح و آرامش جاودان باشد.
*احمد پژمان سرمایه ملی بود
در بخش دیگری از این مراسم محمدرضا درویشی آهنگساز و پژوهشگر موسیقی با اشاره به چند شخصیت بعدی احمد پژمان اظهار کرد:پژمان تنها یک آهنگساز نبود. او سرمایه‌ای ملی بود که آثارش در حافظه تاریخی موسیقی ایران ماندگار خواهد ماند. اپراها و آثار سمفونیک او نشان از نبوغی داشت که در موسیقی معاصر ایران کمتر دیده شده است.
وی با تأثیر بر جنبه انسانی این هنرمند افزود:آنچه پژمان را از هم‌نسلانش متمایز می‌کرد، بی‌ریایی و مهربانی‌اش بود. او دانش و تجربه خود را بی‌منت در اختیار شاگردان می‌گذاشت و برایش تفاوتی نداشت که شاگرد یک کودک باشد یا فردی سالخورده. همیشه بخشنده و صمیمی بود.
درویشی همچنین با اشاره به وصیت استاد پژمان برای خاکسپاری در زادگاهش گفت:این تصمیم‌دهنده پیوند پیوند او با خاک مادری و عشقی است که به ایران داشت. کاشت درختان نخل در اطراف آرامگاهش بهترین نماد برای جاودانه‌کردن این پیوند است. چرا که پژمان همیشه از زیبایی نخل‌ها سخن می‌گفت و به آنها عشق می‌ورزید.
*نام پژمان در حافظه فرهنگی ایران جاودان خواهد ماند
حمید رضا نوربخش خواننده و مدیر خانه موسیقی ایران نیز در سخنان خود اظهار کرد: برخی از نام‌ها آن‌قدر بزرگ‌اند که به هیچ لقبی نیاز ندارند. وقتی می‌گوییم احمد پژمان، همین نام به تنهایی گویای عظمت و بزرگی اوست. او شخصیتی ممتاز بود که در طول بیش از شصت سال فعالیت، آثار ماندگار در عرصه موسیقی ایران خلق کرد.
وی با اشاره به جایگاه معلمی استاد پژمان افزود:بسیاری از موسیقیدانان برجسته معاصر، از جمله استاد محمدرضا درویشی و هوشنگ کامکار، خود را شاگرد پژمان می‌دانند. این نشان‌دهنده جایگاه ویژه او در ذهن و دل هم‌نسلان و شاگردانش بود.
مدیر خانه موسیقی ایران ادامه داد:آنچه احمد پژمان را متمایز می‌کرد، نه فقط آثارش، بلکه عاطفه و وارسی او بود. او افق‌های بلندی را می‌دید و از تعلقات دنیا عبور کرده بود. در، با فروتنی و عین حال، رفتار می‌کرد و اگر کسی را نمی‌شناخت، باور نمی‌کرد با چنین شخصیت بزرگی روبه‌روست. مهر و لطافت در وجودش نهادینه شده بود و همین پیوند عاطفی تا لحظه‌های پایانی زندگی‌اش با شاگردان و همکاران ادامه داد.
نوربخش در پایان گفت:جامعه موسیقی ایران یکی از چهره‌های بی‌بدیل خود را از دست داد. احمد پژمان نامی است که در حافظه فرهنگی این سرزمین برای همیشه جاودان خواهد ماند.