X

حسین علیزاده: هر اثر هنری با همان هنرمند تمام می‌شود و این حیف است/ صابر ابر: باید سطح مخاطب را بالا ببریم و شأن مخاطب را حفظ کنیم

یکشنبه, 1 مرداد 1396

نشست خبری، جشن امضا و رونمایی «غمنومه فریدون» به آهنگسازی حسین علیزاده و نویسندگی و کارگردانی پیمان قدیمی شنبه ۳۱ تیر با حضور حسین علیزاده آهنگساز، صبا علیزاده طراح صدا، پیمان قدیمی نویسنده و کارگردان، حبیب رضایی مشاور هنری و صابر ابر بازیگر نقش فریدون در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی انجمن موسیقی ایران، در ابتدای این نشست خبری، علی بوستان نوازنده درباره این اثر گفت: فردا اول مرداد نسخه شنیداری کار منتشر می‌شود و من از شما تقاضا می‌کنم برای دانلود به سایت مجازی مراجعه شود چرا که به رشد فرهنگ کمک خواهد کرد.

حسین علیزاده دومین سخنران برنامه گفت: کار از ۴ سال پیش زمانی که پیمان قدیمی به من پیشنهاد داد شکل گرفت. وقتی متن را خواندم بسیار لذت بردم. در نتیجه قرار شد از موسیقیِ من استفاده کند و کار به صورت قصه منتشر شود. البته من وقتی متن را خواندم پیشنهاد دادم که موسیقی کار را می‌سازم تا اینکه بخواهیم درباره آن انتخابی شکل بگیرد.

وی افزود: در «غمنومه فریدون» واقعاً موضوع قرارداد و پول در میان نبود؛ ما وقتی قصه را خواندیم و دیدیم که این قصه برای اجداد ما اتفاق افتاده بی هیچ قراردادی جز احساس و عاطفه که بین همه ما ایجاد شد کار را ادامه دادیم.

او ادامه داد: وقتی اتفاق خوبی در تئاتر و موسیقی می‌افتد چرا نباید ادامه پیدا کند. ما انقطاعی تاریخی داریم که هر اثر هنری با همان هنرمند تمام می‌شود و این حیف است. در واقع آثاری مانند «شهر قصه» که روایتشان با زبان عامیانه است، فراموش شده‌اند ولی ما در «غمنومه فریدون» آن را به روز کردیم.

علیزاده همچنین با اشاره به جای خالی مرتضی احمدی هم گفت: مرتضی احمدی همیشه در میان ما هست. موسیقی محاوره‌ای با اشعار فاخر زیاد کار می‌شود. اگر کس دیگری الان جای من در اینجا نشسته بود شاید با ادبیاتی دیگر سخن می‌گفت. زبان برخی از سریال‌ها را به زور ادبی می‌کنند و متأسفانه تماشاگر هم خوب با آن ارتباط برقرار نمی‌کند. هر کاراکتر تاریخی و قهرمانی در فیلم‌های ما کاملاً رسمی سخن می‌گوید.

این نوازنده برجسته اضافه کرد: در این کار بسیار به آداب و فرهنگ ایرانی تکیه می‌شود که البته در برخی از موارد قالب طنز هم در آن وجود دارد. ما هم در موسیقی و هم در تئاتر و هم در نقاشی می‌توانیم از زوایای زندگی مردم سمبل‌آفرینی کنیم. شما در این اثر با فضایی مواجه می‌شوید که در آن انواع اقسام موسیقی‌ها استفاده می‌شود. آنچه من دیدیم هیچ چیز غیرخودی نبود و مخاطب می‌تواند در این اثر دستگاه‌های موسیقی ایرانی را یاد بگیرد. در حوزه سازبندی هم عمدتاً از سازهای ایرانی استفاده شده است.

او تأکید کرد: در این کار سه خواننده تک‌خوان داریم: پوریا اخواص، علیرضا برنجیان، و داریوش کاظمی. سعی کرده‌ایم خوانندگان را از تهران انتخاب نکنیم و طی جلسه‌های مختلف یک خواننده از کرمانشاه و آقای کاظمی را از استان گرگان انتخاب کردم. زمانی که این کار ضبط می‌شد گاهی من نبودم، اما سایه به سایه صبا علیزاده کنار من بوده است. از تمام کسانی که در آواز جمعی شرکت کردند تشکر می‌کنم. ما به خواننده تک‌خوان زن در این اثر نیاز نداشتیم. امیدواریم فضا به گونه‌ای باشد که همه در خواندن آزاد باشند.

پیمان قدیمی نویسنده این کار نیز گفت: اصولاً دلیل این حرکت رفتن به سمت ادبیات کوچه و بازگشایی به اتفاق شفاهی بود که در دهه سی اتفاق افتاد، اما اکنون به فراموشی سپرده شده است. در این راه تلاش احمد شاملو و نگارش‌هایی از این دست توسط نویسندگان ارزشمند دیگر واقعاً جالب توجه است. همه این‌ها مجموعه‌ای شد که من احساس کردم یک فراموشی اتفاق افتاده به همین جهت باید گفت «غمنومه فریدون» یک بازگشت به ادبیات محاوره‌ای است که امیدوارم استمرار داشته باشد.

 صابر ابر بازیگر سینما هم درباره این اثر گفت: ویژگی این متن تأثیر خوبی است که بر من دارد. جای خالی کسانی که امروز اینجا نیستند را باید گرامی بداریم. نام مرتضی احمدی را یادآوری می‌کنم و می‌گویم که چه سهم بزرگی در این پروژه دارد. خانم ژاله علو قرار بود کنار ما باشند اما متأسفانه نتوانستند. تمام بچه‌ها دور هم جمع شده‌اند تا اثری را با نظارت حسین علیزاده به وجود بیاورند که در آن شأن مخاطب حفظ شود. ما باید سطح مخاطب را بالا ببریم و شأن مخاطب را حفظ کنیم. اگر علیزاده کم‌کار می‌کند و با وسواس کار می‌کند، دلیلش این است که می‌خواهد گوش‌های مردم خوب تربیت شوند. همه ما سعی کرده‌ایم نقش خودمان را خوب ایفا کنیم.

حبیب رضایی بازیگر سینما به‌عنوان آخرین سخنران برنامه گفت: این اثر خود فی‌نفسه صاحب جایگاهی خاص است. بنابراین اگر بخواهیم فکر کنیم که حتماً باید یک اتفاق نمایشی برای آن اتفاق بیفتد کمی بی‌انصافی است. چرا که اثر شنیداری می‌تواند به عنوان یک اثر مستقل مورد بررسی قرار گیرد. به اعتقاد من این یک پروژه کوچک بود که حسین علیزاده به عنوان یک اتوبان شش بانده از پروژه عبور کرد و کاری کرد که ما با حضورش فضا را با انگیزه زیادی پیگیری کنیم.

چاپ
>